DE VAL VAN CANDIA

3.
Sinds Troje strijdt al sagenlang west tegen oost:
“wit” tegen ”zwart”, “goed” tegen “kwaad”, “vrij”tegen “dwang”
of Christen tegen Turk. Kruistocht: gewetenstroost
of minstens ’t groot verband waar ieder naar verlangt.

Hier groeide ook een “Turkenoorlog” met de jaren
dat het beleg van incident tot mythe rees,
de kring van de belegerende Janitsaren
niet week maar evenmin iets op hun zege wees.

Maar Troje was verhaal, Candia werkelijkheid.
Troje was wrok en wraak, epos en godenspel,
dit meer toch maar te menselijke menselijkheid
van domme pech en stomme rel van niet en wel.
Met ook de smerigheid van ordinair gebrek;
het met zijn allen opgesloten zijn: één plek
voor te veel mensen, te veel andere naturen,
te veel ambities. Ja, dat laatste zeker ook:
aan standsgevoel genoeg! Kan de deconfiture
daardoor al niet verklaard? Het Don Quichottenspook:
verlopen idealen zien opeens gevaren
in wat wij, jij en ik, als alledaags ervaren.

En alledaags gewoon – zeg hier maar: doodgewoon –
dat was het tweeëntwintig lange jaren lang.
Steeds kans op kogels, kwalen en voor een karig loon
steeds weer de hitte van ’t gevecht, de zon die brandt.
Wat anders was hier voor een sterveling weggelegd
dan – eenmaal hier beland – de doem der ondergang?
 

>inhoud