GERONNEN BLOED

-
Stel het je voor: een man
in ’t zelfde jaar geboren
als ik. Hem heugt iets van
de oorlog en de sores
van daarna. Zijn puberteit
begint met Stalins dood.
Dus even dooi. Dan glijdt
zijn leven verder: lood.
Je stoot steeds pijnlijk tegen
de muren om je heen
of ziet het meegekregen
lot als ’t normale freem.
Dus lood: grijs, buigzaam, traag
vergif. Vooreerst nog vaag
gevoel.
               Hij, geen gewicht,
drijft met het lauwe tij
mee naar? Ja, wat? Geen zicht:
de leuzenrijstebrij
rond hun luilekkerland
--een sprookje, laf, gênant.
Het woord verloren in
jargon, is op zijn best
formule zonder zin,
maar vaker manifest
onwaar. De adem van
de staat al leugen haast.
Dus waar (in wiens naam?) kan
je waar nog zijn? Verbaasd
als – dronkeman of kind –
je ’t toch nog ergens vindt.

Al bijna vijftig als
iets daagt. Gelooft hij ’t nog?
Of klinkt ook dat hem vals
als nieuw boerenbedrog?

>inhoud