DODONA

IVa

Het was het jaar waarin de stilte heerste,
omdat er al zo veel gebeurde dat,
wat wij al wisten van elkaar, de eerste
prioriteit bepaald niet voor ons had.
Meer dan de woorden, waren er de feiten.
Ons lot. En onze taak – zo voelden wij het beiden –
om wat er goed aan was, ook goed te houden.
Elk woord dat tussen ons te veel viel, zou de
gebaren maar ontkrachten, ondermijnen.
Meer waren er de blikken. Ach, jouw ogen
waar ik ooit voor gevallen ben, ravijnen,
waarin ik mij verloor en vond.
                                                Ja, zo bewogen
wij ons van dag tot dag, van stad naar stad.
Stilte genieten. En nooit daarvan genoeg gehad.

>inhoud