EEN VADER BEGRAAFT ZIJN ZOON

VUURLAND

Teruggaan naar Ushuaia om
opnieuw weer te beginnen,
om ginds uit einders blind en stom
wat toekomst te herwinnen.

Toen: lage wolken, dik en zwaar,
begroetten ons. Een grauwe lente
boven de weidse zeestraat waar
zeeleeuwen languit, indolent een
uiltje knappen op de klippen.
Een noorderkim besneeuwde toppen.
De bossen zuiderbeuken knippen
daaronder ’t landschap flodderig op in
groen, bruin en rood en aardekleuren.

Maar ben je dichterbij gebeuren
de wonderen pas echt: veenplassen met
een wirwarwoud van kale staken
voor een nog nooit vermoed palet
en baaien die blijmoedig maken
-en vraag mij niet waardoor. Ze zijn.

Nu ik de foto’s weerzie, wordt
weer voelbaar wat ons samen zijn
daar was. Hoe goed. Troost uitgestort
zoals muziek. En of dat dan
iets anders maakt? Dat kan.

(8 juli 2017)

>inhoud