SICILIAANSE AVONDUREN

ERACLEA MINOA

Hier wonen geen mensen meer,
maar wat een plek om te blijven!
Die stilte van telkens weer
de wind die zingt in de pijnen.
De kliffen kalkwit, de zee diep zeegroen,
nog dieper het groen daar in ’t dal,
de bloemenconfetti, die hemel vooral:
hemelsblauw, hemelsbreed paviljoen.
De stenen van toen een blind rendez-vous,
al warm van beginnen af aan.

En een pad van zo maar nergens naar toe,
maar heel goed om mijmerend te gaan.
                               (16 mei 2008)

>inhoud