SICILIAANSE AVONDUREN

-

Erice hangt boven zee
als de boeg van een galei
(Trápani als ram erbij)
op haar eigen odyssee
van een mistig, mythisch Troje
naar ’t toeristische vandaag
waar wij als bezoekers traag
slenterend, winkelend ons verstrooien.

Landingsplek van Daedalus
toen zijn vlucht gelukt, zijn zoon
stomverdronken was, vertoon
van zijn – of jouw – grenzen dus.

(Riep hij? En wat riep hij dan
(“Vader! Vader!”?) toen hij viel?)

Kunstenaar met hart en ziel,
vader van zo menig plan,
enkel zwijgen zo’n moment
is gepast, nee meer: je kan
anders niet, nar, charlatan,
die je uiterst voelbaar bent.
En dat het verhaal hier gaat
dat je een honingraat van goud
maakte als dank voor jóuw behoud,
ach,dat is toch vrouwenpraat?
Vroomheid eiste dat gebaar,
zonder duidde men je euvel:
Erice een Venusheuvel
met een kerk als kittelaar.

Jij valt. Zij vaart ongestoord
door wat jou gebeurde voort.

In haar schoot drentelen wij,
kalm aan ’t keuvelen, voorbij,
buitenstaander, toeríst, klant:
onweersprekelijk passant.
(12 juni 2008)


Erice zou gesticht zijn door vluchtelingen uit Troje. Haar Venustempel (de stad ligt op een ver boven de omgeving uitstekende rots) was in de Oudheid een baken voor zeevarenden.

>inhoud