RAPSODIE 3

LINCOLNS REIS VAN SPRINGFIELD NAAR WASHINGTON FEBRUARI 1861

Er stonden duizend mensen op ’t station
om hem daar voor zijn reis naar Washington
nog even uit te zwaaien. Heel wat!
Zo groot was Springfield niet. En bovendien
was ’t weer niet al te best, want guur en nat.
Hij schudde handen, zwijgend, sprak nadien
vanaf de trein. Hij memoreerde wat
hun stad (een gat) voor hem betekend had,
de droefheid van het afscheid en de taak
die voor hem lag. En toen vertrok, heel traag,
zo knarsend als hijzelf vaak leek te zijn,
de trein met hem, van wie op dat moment
niemand het fijne wist, braak, onbekend terrein.
Maar alles reed al mee: al zijn verhalen,
die wijze ruimte van een continent,
dat sporen bloedig open zouden halen,
die grootte van beseffen klein te zijn,
zijn grappen ook, zijn woordenspel, nee: -strijd,
-bouw, zijn pragmatische standvastigheid.
En als een blinde passagier de pijn,
het folterende wachten op sukses,
de bittere afgrond dat zo velen sterven,
’t moorddadige, zo trage leerproces
om weer een open toekomst te verwerven.
De foto’s van het slagveld na de slag
nog niet ontwikkeld, reed van dag tot dag
hij door, steeds weer pozerend, sprekend voor
de Unie en de vrede, dat er door
de Vaderen van het land steeds was bedoeld
dat ieder ooit dezelfde rechten smaken zou,
maar nee, niet overhaast, niet overruled.
En zo betrad hij dus het politiek toneel,
die schouwburg die zou eindigen in rouw.
Maar wacht! Nu niet te snel, te veel!
                                             (24 januari 2009)

Geschreven naar aanleiding van Obama’s inauguratie op 20 januari 2009. Een beschrijving van Lincolns reis is te vinden in Doris Kearns Goodwin, Team of Rivals (blz.306-311).

>inhoud