RAPSODIE 3

-

Waardoor ontleent het leven aan
een dode zin?
                          Na zo veel tijd
nog steeds?
                       Ik zie je foto staan
en voel – merk ik – geen bitterheid.
Nee: kracht. En warmte ook. Juist:
                                                         zin.
Maar de betekenis die ik
dan voel, ontgaat me niettemin.
Het was toch maar een ogenblik,
dat tussen ons? Toevalligheid
die ons is toegevallen – zo,
niets meer, 
                   maar ja, zó hemelwijd
dat voor dit onverdiend kado
wel alles wijken moest .
                                            En nu
voorgoed voorbij.
                             En toch het draagt
me verder, verder door de tijd,
een vreemd en ongekend surplus.
Wat van mij ook maar wordt gevraagd,
jij staat mij onverklaarbaar bij:
jij, jouw aanwezige volledigheid.

Wie weet ligt daarin het geheim:
er voor de ander zijn. Verbond:
oog, hand, huid, lijf. Juist in het klein
voor deze wereld van moeras greep, grond.
                                  (24 maart 2009)

>inhoud