RAPSODIE 4

-

Dagen dat ook het woord je niet meer troost,
’t lied opgerold blijft steken in je strot,
Oog zat van zien en oor verdoofd, hand dood,
je hemel klam, je toekomst overschot.

Toch, wel verbaasd dat nog de ene voet
de ander volgen blijft, je eet, drinkt, moet,
en dat je nog steeds ademt, alsof niet
de zin het vege lijf leeg achterliet.

Want voel: je borstkas deint, dànst op en neer,
als uit je tenen ongewild een wild,
wars ritme al maar door, steeds weer; en weer:
een honger naar muziek nooit ongestild.
 

(5 maart 2010)

 

>inhoud