RAPSODIE 5

-
Dichten is je ogenblik
laten duren, willen leven
over grenzen van je ik.
Want zo bang voor zo maar even,
enkel toeval maar te zijn.

Stof dat zich verbeeldt steeds meer dan
dwarreling, spel, tierlantijn,
grein te wezen, dromen heer van
eigen, duister lot te zijn.

Want de dood is zo gewoon,
alledaagse drein, versterven.
Maar soms wordt je woord een loon
dat je rechtloos mag beërven,
dat je ogen blik geeft op
meer dan jij, ja, dat je oren
vult met warmer harteklop.
En je hand wordt wonderhoorn.

Blijft de aarde langer duren
als jij zo gezegend bent?
Onbekend. Toch: hoeveel uren
zinnen winst van één moment!
 

(14/22 november 2011)

>inhoud