NOVA ZEMBLA

2.

Het was de lente van dit land.
Nooit was de zon hier frisser, was
het licht hier klaarder, jong, astrant.
Lijf dat ontwaakt. Je voelt verrast:
ik ben, ik kan. Een puber die
voor ’t allereerst zijn hart verliest.
Aan wie of wat? Geeft niet: gratuit.
Maar dat gevoel: ik zweef! ik vlieg!
Wat gisteren gewoon was, is
millenniaver, voorbij moment
en wie ik was slechts heugenis.
Ik ben. Ik zal. Een firmament
van mogelijkheden opent zich
en aandrift krijgt belichaming:
je hoop wordt huid, geloof gezicht,
je liefde lijf. Je hart klopt in
je keel en krijgt daar stem, vindt taal,
jouw eigen taal, vers, als april,
als jonge sla. Een arsenaal
waaruit je haalt wat gril maar wil,
een wapen voor je in de strijd
waarmee jij je onzekerheid
ompantsert, schanst met schamperheid.
Postuur: je weet de dreiging maar
gedraagt je alsof geen gevaar
bestaat.
                Zo word je avontuur.

Voor ons die grijzer (wijzer..) zijn
hoe roekeloos toch ook steeds vuur.
En wellicht baken, stippellijn >
om na-, doortrekkend langs te gaan
zodat een beeld zal gaan ontstaan.

> inhoud