NOVA ZEMBLA

5.

Wij weten nu dat het onmogelijk was:
hun tijd te koud, hun zeil te zwak om door
de noord te gaan. Een tijdperk later pas
werd dankzij stoom de prijs, aan hen ervoor
beloofd, geclaimd --- maar mooi niet uitgekeerd.
Nu breekt atoom het ijs, die rafelmuts,
die straks door opwarming is opgeteerd.

Hun lef, hun kou, hun pijn, hun doden dus
vergeefs. Van hen rest wat het ijs voor ons
behield: het stil bewijs voor het verhaal.
Want dat zijn zij vooral: dichtbijdegronds,
banaal haast, heldendicht, een zegepraal
die uit mislukking oprijst: niets bereikt,
maar gek genoeg daarin toch zinvol lijkt.

> inhoud