NOVA ZEMBLA

13.

Kiezen is afscheid nemen van.
Je vaart alleen de leegte in,
de afgrond over van: wat kan
een sein zijn van bevestiging?
De binnenkant van je geloof
is zeker niet het weten, meer
een hol waar vragen fladderen, doof
en blind, met schimmel van wel eer.

Je steven steeds weer wendend wijken
voor ’t ijs. Maar toch steeds meer erin
verzeilen. Peilen. Eerste blijken
van land nabij. Dan aan de kim
bekende kust. Kijk! Ginds die koeten
als toen rotswandenvol aan ’t broeden.

Weer verder kruipen. Blijven steken
bij ’t eenzaam, enig menselijk teken:
de kruisen van het Kruiseiland.
Jij voegt je eigen kruis er toe.

Na weken wachten weer ontklampt,
geraken aan Kaap Troost. O, hoe
verlangd! Opnieuw in mist en ijs.
En komt dat laatste vrij, dan met
zo ’n kracht en ijselijk gekrijs
dat ’t ook de moedigsten ontzet.

Laverend tussen hoop en vrees
met steeds weer nieuwe barrières
je worstelen door de defilé ‘s, >
steeds trager naar steeds meer misères
op weg naar bitter concluderen
dat je niets rest dan terug te keren.

En dan, door wind en koude overklast,
omringd door ‘t pakijs, loop je vast. 

> inhoud