ADEMTOCHT 2012

-

’ t Begin is altijd doodverf: wit
waar ik een streep door zet. Een lijn
die krullen gaat, een kalverrit,
waardoor bloot veld bloeit tot domein.
De woorden schieten op en kruiden,
- geheimeniszwanger nog - mijn neus,
verlokkelijk, voluptueus,
mijn oor vol kleurige geluiden.
De zinnen rijgen zich aaneen
tot à jour wonderen om me heen,
ik, voorbestemd – ik? – tot herboren.

Toch, aan het eind de morgen na,
het onbestemde ochtendgloren,
de grauwe territoria
van wel weer weten hoe het zit.
Gericht: na elk gedicht het wit.
 

(29 september/2 oktober 2012)
 

>inhoud