ADEMTOCHT 2012

MRA

Hier gaat het om: de moederstad.
Het door onszelf geschapen hart.
Want niets van oer, van borst. Je had
het veen, verweesd, je had ’t ontward
jong land, jouw grond, jouw moer voor brand.
Een houvast dat nooit houvast was.
Maar steeds weer één ding vroeg: jouw hand.
Jij, wat je hebt, je wezen: gras.
Aan tijd en alle stormen bloot.
Dus weten dat je pompen moet.
En dat dus doet. Eén schraal tegoed:
je doodsvijand je bondgenoot.
Uitwaaierend over binnenzee
en zee, met kaas en vis voor graan:
een alledaagse odyssee,
een steeds onzeker vang-maar-aan
dat uitliep (uitliep!) tot die kroon:
Europa’s keizerin! En arm:
een boezem waar je doodgewoon
bij schuilen kon. Bijzonder warm?
Nou nee. Maar als er elders niets
te vinden is, wordt het uniek.
Hoe smal en schamel ook: logies.
Een kroon, maar verder republiek.
Het vorstelijk gebaar vertaald
naar plat een knipoog, oogje toe,
omdat men weet dat dat betaalt.
Maal niet om het waarom of hoe,
maar doe.
Zij, zo vanouds vertrouwd.
O ja, verslonsd, verworgd, verragd,
maar wetend van de zwakke kracht
die wint. Zij, stad waar ik van houd.
(29 oktober 2012)

MRA: Metropool Regio Amsterdam

>inhoud