DE OUDE KERK TE AMSTERDAM

2.

Die hoerenbuurt is mij niet vreemd.
Integendeel! Hij is
een van zijn leven niet versteend
lijfstuk van mijn geschiedenis.

Zo’n vijftig jaar geleden was
ik zo’n verdwaalde puber in
een mannenlichaam nog maar pas
ontwaakt. En alles draait om zin.

Om zinnen die je drijven,
om zin van je bestaan,
zin om te doen, te schrijven,
zin voor, van zin te gaan.

Een maalstroom van betekenis,
die, om oprecht te zijn,
voor mij nooit opgehouden is.
Een keuze die als een ravijn
steeds voor je voeten opensplijt:
hoe zinnig met je zinnelijkheid
nù om te gaan.
                              Maar toen, die tijd?!
Men denkt altijd dat vroeger het
heel simpel was (en ook: hoe slecht,
tòch goed!) maar men vergeet dat met
de jaren heel veel slijt. – Nee, echt:
het was beroerd. Ìk was beroerd,
geraakt, gekwetst, getroffen door
-- ja, wat? Je leest, je leeft, je loert
vanuit dat troostloos territoir,
je godverlaten ik. En hoopt,
hoopt op een blik, een hand
die langs je ruggewervels loopt,
een koesterend bezield verband.
                                  (4 september 2006)

>inhoud