DE DRAAD DOOR HET SLAKKENHUIS

27. NU IS HET STIL


Nu is het stil. Niet zo maar stil:
doodstil. De kinderen zijn vertrokken
-- steels in de nacht. Ons oog kan kil,
afstandelijk, onbetrokken
langs ’t marmer van de gangen gaan
en even hechten aan een schildering
- dolfijnen speels in zee -, dan aan
een galerij voorbij, een string
van tapse zuilen, een portaal,
een hof, een lichtschacht, weer een hal,
dier-, bloemmotieven, nog een zaal.
En stilte, bladstil, overal.
Een trap, een kamer, een balkon
met uitzicht op een hof. En daar,
beneden je, die prop, ontwaar
je dan die lege luchtballon,
dat lijk in bloed en vuil, bête noire.

>inhoud