NOVA ZEMBLA

15.

Wanneer het weer een dag of wat
bedaart – maar ’t schip blijft nog klemvast
in ’t ijs - gaan een paar maats op pad
en vinden op hun tocht verrast
- naast een rivier en sporen in
de sneeuw van hoefdieren - een woud
van drijfhout, ooit door stroom en wind
naar dit boomloos, kaal oord gestouwd,
als zeepost uit Siberië hier,
waar wij zijn aangespoeld, bezorgd.

En dit gegeven geeft je de manier
van overleven, ’n mogelijke borg
om uit te houden: hout voor een huis,
voor warmte, voor behoud. De nacht
die komt zo koud. In ’t stormgedruis
dit huis: Een heeft aan ons gedacht.

> inhoud