NOVA ZEMBLA

27.

’t Geluid van stemmen sterft traag weg.

’t Huis ligt alleen. En binnen kan
- nu ’t dak voor scheepshout is geslecht –
je goed ontwaren wat er van
de boedel rest: twee ketels voor
het koken, een koevoet en de loop
van een geweer, de klok, ’t komfoor,
een kist met vijlen en een hoop
gravures, kleding en een fluit
van pruimenhout. Twee kisten (leeg)…

Zo door. Doodstille, -starre buit
van tijd, van eeuwen wachten op
wat nooit had kunnen komen:
een speurend oog, een vingertop,
een luisterend oor voor dromen,
die jaren waren zoekgeraakt,
’t verhaal: hier is gegeten,
hier is geleefd, muziek gemaakt,
die stip hun toegemeten.

> inhoud