NOVA ZEMBLA

28.

In open sloepen over zee
de prooi van regen en van mist
en – zoals vooraf ieder wist –
dood vaart voortdurend voelbaar mee.

De vierde dag al dreigen schotsen
hun wankele hulkjes stuk te botsen.
Dankzij De Veer die met een touw
van schots naar schots springt naar ’t vast ijs
ontsnappen ze daaraan ternauw.

Gered. Maar daarna kan hun reis
niet zo maar worden voortgezet.
De zee blijft dicht. Het ijs belet
de weg.

En dan wordt duidelijk dat
hun beide zieken stervend zijn.
Pas maar twee dagen eerder had
nog Barents Heemskerk voor de gein
gezegd: vóór Lapland loop ik weer.
En: help me, ik wil nog een keer
de IJshoek zien. En tuurde voor
een tijdje naar zijn laatste kust.

Die hij vandaag in alle rust
bereikt; keurt nog de kaart die door
de Veer getekend is, geeft nog
advies, ja, meer nog: discussieert,
drinkt nog wat voor de laatste keer.
En sterft.

                  En hoe veel stiller toch,
verweesder, onvertrouwder schijnt
hen nu die wereld hier te zijn.

>inhoud