|
|
2002-12-20
DE REIS VAN ONS LEVEN
2. Vertrek
Op zaterdag 11 mei vertrekken we uit een Nederland dat zich opmaakt voor de meest bizarre verkiezingen uit zijn geschiedenis. Een land dat gist. Waar dingen naar boven komen, die misschien beter beneden kunnen blijven. De gebeurtenissen geven ons vertrek ongewild haast het karakter van een vlucht.
Via Brussel en Luxemburg gaat het richting Bourgondië. Volgens plan bereiken we Châlon-sur-Saône en vinden een camping aan de oever van de rivier met uitzicht op een industrieterrein aan de overkant. Regen verhindert ons ervan te genieten.
’s Zondagsochtends rijden we door een natte, stille stad weg. Langs het standbeeld van Nicéphore Niepce. Ja, natuurlijk: hier werd ooit de eerste foto gemaakt: gebouwen rond een binnenplaats, een stuk hemel. Belichtingstijd: acht uur. Het begin van een eindeloos geheugen. Want hoeveel meer herinneren we ons sindsdien. Het fotoboek is de basis van je vakantieherinneringen. We zullen ook deze reis weer heel wat foto’s maken.
En telkens een belevenis,
ook als het beeld toch steeds weer is
dat zomerse caféterras
met stralend jou achter je glas.2
We zakken de Saône en de Rhone af en belanden om het middaguur in St-Rémy-en-Provence waar de herinnering aan het Romeinse rijk levend wordt gehouden door een poort, een mausoleum en de verdere resten van het antieke Glanum. Voor ons blijkt het vooral de plaats waar Vincent Van Gogh zijn toevlucht zocht in het gesticht van St-Paul-de-Mausole. Er is zelfs een “promenade de Van Gogh” uitgezet, maar dat hoeft niet eens om de sfeer te voelen van de aangeslagen idealist, die hier zich vrijwillig liet opnemen. Hij heeft er een paar van zijn mooiste schilderijen gemaakt. “Zijn” tuin ligt er in de schaduw van de bomen. En “zijn” olijfgaarden. En je herinnert je weer dat op de tentoonstelling Gaugain – Van Gogh de afbeeldingen van die olijfbomen veel meer Gethsemané waren dan het gelijknamige schilderij van Gaugain uit dezelfde tijd.3
Vincent
Altijd een zaaier blijven,
een koperen dominee
tegen het eeuwig nee.
Die zelf aan den lijve
verrukking voelt en doem
en zoekend als een kind
troost op het linnen vindt,
dankbare zonnebloem.
|
|
|
