NOVA ZEMBLA

18.

Wie wil vertellen wat zij daar doorstonden,
maakt een bij voorbaat al mislukte reis.
Welk woord schiet niet te kort, wordt niet te licht bevonden?
Verdient taal voor ellende wel de schoonheidsprijs?
Hoe vind je de passage voor je doel?
Je wijkt al zoekend om gevaren heen,
steeds meer gedreven, lam naar je gevoel.
Tenslotte loop je vast in ijzig neen.
En dan maar hopen dat er iets voor handen is,
iets zo maar daar, zinloos en onbedoeld,
woordstammen uit een verre wildernis
die op jouw barre kust zijn aangespoeld.

Zo overwinteren in taal. Je weet: geen woord zo kil
dat het kan treffen wat jij zeggen wil
van wat zij in hun dunne plunje daar ervoeren
door merg en been, niets zo tot tranen roeren
bits als de storm die om hun bouwsel joeg,
geen sagendicht zo traag als daar de dagen
in wachten op het licht, geen zang genoeg
om wanhoop, angst, verbittering te dragen.

> inhoud